Cat en Bobbie

Zo’n twee jaar geleden werden Cat (37) en Bobbie (27) maatjes via Handjehelpen. Wat begon als een afgebakende hulpvraag in een donkere periode, groeide uit tot een onvoorwaardelijke en liefdevolle band. Cat: “Ik mocht op Bobbie leunen toen ik zelf niet meer kon. We zijn familie geworden.”

Cat: “In mei 2020 kreeg ik de diagnose borstkanker. Onze dochter, Reeva, was twee en onze zoon, Rocco, nog geen drie maanden. Twee kinderen in de luiers dus, midden in een pandemie en - totaal bizar - mijn moeder kreeg op dezelfde dag als ik ook te horen dat ze kanker had. Even fast forward; inmiddels zijn we allebei schoon, maar dit was echt de aftrap van een donkere periode. 

Mijn behandeling startte met een half jaar chemotherapie, waardoor ik enorm vermoeid raakte. Voor zover ik dat al niet was door alle slapeloze nachten met een baby. We hadden dringend hulp nodig, maar mijn familie viel uit vanwege mijn moeders ziekte en de familie van mijn man, Daniel, woont ver weg. Natuurlijk hebben we de liefste vrienden en buren; zij hebben maandenlang voor ons gekookt, maar iedereen is ook gewoon druk en heeft zijn eigen leven.

"Even bijkomen en er tegelijkertijd toch bij zijn.

Dat was precies wat we nodig hadden."

In praktische zin redde ik het niet met de kinderen. Rocco had nog zoveel zorg nodig en Reeva was een peuter; ontzettend lief en enorm beweeglijk. Ik durfde ook niet alleen met ze op pad te gaan, dus als Daniel aan het werk was, zaten we binnen. Daar voelde ik me enorm schuldig over. Naast ziek, voelde ik me falen als moeder. Ik wilde ze graag zoveel meer geven dan ik kon. Van verschillende kanten kreeg ik toen het advies om contact te zoeken met Handjehelpen. Dat heb ik gedaan en dat voelde goed en spannend tegelijk. Waar beginnen we aan? Wie halen we in huis? En hoe gaan we dat dan doen? 

Gelukkig kwam Carmen, coördinator bij Handjehelpen, al vlot na het eerste telefoontje op intake en een maand later vonden we een match in Bobbie. In de zomer kwam zij kennismaken. Van tevoren spraken Daniel en ik af dat we op de klik met Reeva zouden afgaan. Dat bleek een goede pijler; de deur was nog niet open of Reeva had Bobbie bij de hand. Het was meteen hartstikke aan.

Ook voor ons was het snel beklonken. Natuurlijk was het even aftasten, maar Bobbie is een hele lieve en bijzondere vrouw, waardoor het al heel snel vertrouwd en vanzelfsprekend voelde. Het waren de kleine dingen die ze deed; even met Reeva spelen als ik Rocco een flesje gaf bijvoorbeeld. En we gingen er samen op uit. Simpele dingen, maar zo welkom; even naar de markt, de kinderboerderij, de speeltuin. Zo fijn dat Bobbie Reeva van de glijbaan hielp en dat ik dan gewoon met Rocco mocht zitten. Even bijkomen en er tegelijkertijd toch bij zijn. Dat was precies wat ik nodig had.”

Bobbie: “De hulpvraag van Cat op de site van Handjehelpen sprak mij direct aan. Ik vind het leuk om voor kinderen te zorgen en samen op avontuur te gaan. En ik herkende het ziekteproces waar Cat in zat, aangezien ik mijn moeder kort daarvoor zelf verloor aan de gevolgen van kanker. We spraken af dat ik eens in de drie weken zou komen, maar al snel werd dat vaker. In eerste instantie omdat het zo goed klikte en het gewoon fijn was dat ik er wat vaker was, maar later ook meer noodgedwongen.” 

Cat: “Na de chemo stond een operatie op de planning en ik had het zwaar, zowel lichamelijk als mentaal. Daarbovenop kregen Daniel en ik allebei covid, waardoor al het sociale contact wegviel. En toen ik vervolgens - na de operatie - mijn tien maanden oude baby wekenlang niet mocht tillen en Daniel van vermoeidheid instortte, raakte ik in paniek. We overzagen simpelweg niet meer hoe we dag moesten doorkomen. Dat was het moment dat Bobbie het overnam. Ze hielp niet langer een handje, maar hield letterlijk mijn rug recht. Ik mocht leunen, hangen zelfs, we werden als gezin gedragen. In die tijd was ze er soms wel drie keer per week. Onze relatie is toen ook veranderd. Bobbie zag ons op ons kwetsbaarst, ze was er onvoorwaardelijk en werd familie. ‘Tante Bobbie’ noemen de kinderen haar sinds die tijd.”

Bobbie: “Ik voel me echt thuis bij Cat. Natuurlijk kwam de hulpvraag vanuit haar, maar er is altijd een gelijkwaardige en wederkerige band geweest. Er was ook ruimte voor mijn gevoelens en ik heb veel mogen leren van hoe Cat in het leven staat. We staan naast elkaar en nu het weer beter met Cat gaat hebben we nog steeds veel contact. Die band willen we niet meer kwijt.”

"Vrijwilligerswerk wordt vaak heel groot gemaakt,

terwijl je al enorme impact kunt maken met iets kleins."

Bobbie raadt iedereen aan om maatje te worden. “Om mij heen hoor ik regelmatig dat mensen wel geïnteresseerd zijn, maar toch een reden hebben om het niet te doen. Het wordt vaak heel groot gemaakt, terwijl je al enorme impact kunt maken met iets kleins, een paar uurtjes per maand. Het fijne aan Handjehelpen is dat er ook goed geluisterd wordt naar de wensen van de vrijwilliger en echt gekeken wordt wat er bij je past. Gewoon doen dus.” Cat heeft op haar beurt hetzelfde advies voor hulpvragers: “Ik vond het ontzettend moeilijk om hulp te vragen. Het is niet makkelijk om aan jezelf toe te geven dat je het niet meer alleen kan, maar inmiddels zie ik het als iets krachtigs. Ik heb mezelf en mijn gezin die extra steun gegund.”

Beide vrouwen benadrukken hoe belangrijk het is om open en eerlijk te zijn. Bobbie: “Wees duidelijk over je wensen en grenzen. Ook als een match niet goed voelt. Handjehelpen kan je daarin begeleiden. Ze nemen je bij de hand waar nodig en laten los als dat kan.” Cat vult aan: “En luister vooral ook goed. Vul niet in wat de ander nodig heeft. Voor de een is dat misschien praktische ondersteuning, maar vaak is er gewoon zijn al genoeg. Voor mij was en is dat zo fijn met Bobbie. Dat gun ik een ander ook.”