De heer George Ballieux (101)

De heer George Ballieux is met zijn 101 jaar de oudste donateur van Handjehelpen. De afgelopen 15 jaar steunde hij de organisatie. Hij zag van dichtbij wat een maatje betekent in het leven van een hulpvrager: “Mijn verstandelijk beperkte kleindochter is mijn oogappel. Het was zo’n cadeautje dat er ‘zomaar’ iemand met haar kwam spelen. Die ondersteuning deed mijn dochter ook goed.”

Op zijn 100e brak George zijn heup, en krabbelde er met hulp van revalidatie gewoon weer bovenop. Het is tekenend voor hoe hij in het leven staat. “Ik wil graag alles zelf doen en heb mezelf altijd uitgedaagd. Fysieke inspanningen ging ik nooit uit de weg. Zo fietste ik met mijn oudste zus van Maastricht naar Brussel, voor een bezoekje aan een wereldtentoonstelling. Tot net voor mijn 100e verjaardag fietste ik nog elke dag, door weer en wind. Nu dat niet meer lukt, wandel ik. Voor de boodschappen gebruik ik de rollator, anders alleen een wandelstok.”

Trots op koninklijke onderscheiding
Toen de oorlog uitbrak ging George in het verzet. Daarna volgde hij een opleiding tot corps marinier in Amerika. “Dat was zowel fysiek als mentaal zwaar. Ik ging op meerdere missies, veelal opbouwwerk. Mijn hulp bij het herstellen van een havenplaats in Zuid Java was een belangrijke fase in mijn leven. Voor die inzet ben ik bij terugkomst in Nederland benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Ik was de jongste met deze onderscheiding. Daar ben ik nog steeds heel trots op.”

Vroeg met pensioen
Samen met zijn vrouw en 2 kinderen reisde George de hele wereld over. “Vooral naar de tropen. Die dienstjaren telden dubbel, dus ik mocht vroeg met pensioen. En toen kwam er veel vrije tijd. Ik ben met orgel-les begonnen en werd vrijwilliger in een sprokkelbos, waar ik dagelijks hout verzamelde. Ik vond en vind het heerlijk om fysiek bezig te zijn, je moet vooral niet te flauw zijn voor jezelf!”

Een stuiterende lachebek
Nicky, Georges kleindochter, is z’n oogappel. “Ze heeft een verstandelijke beperking. Mijn vrouw, inmiddels overleden, fleurde altijd helemaal op als Nicky langskwam. Een stuiterende lachebek is ze, haha. Mijn dochter komt regelmatig op bezoek en steeds hoop ik dat ze Nicky meeneemt. Toch is het opvoeden van een kind met een beperking niet altijd makkelijk. Via Handjehelpen kreeg Nicky 15 jaar geleden een maatje die wekelijks met haar kwam spelen. Een echt cadeautje! Ik zag dat het haar en mijn dochter goed deed. Het is een mooie vorm van ondersteuning.”

Mijn donatielijstje is bescheiden, maar Handjehelpen hoort er zeker bij!

Al 15 jaar donateur
“Toen er een vacature voor een regiocoördinator kwam, ging mijn dochter bij Handjehelpen werken. Ze dacht na over waar ze geld vandaan kon halen. Ik besloot te steunen met een jaarlijks bedrag. Dat doe ik nu al 15 jaar. Wat me het meest aanspreekt is dat het zo laagdrempelig is, dichtbij de mens en lekker concreet. Ik doneerde aan meerdere organisaties, maar heb er in de tussentijd heel wat geschrapt. Het is nu een bescheiden lijstje geworden, en Handjehelpen hoort daar zeker bij.” 

Culturele uitstapjes
Inmiddels heeft George al heel wat familieleden en vrienden overleefd. Toen zijn vrouw overleed, is hij in Den Haag gaan wonen. De dagen zijn hetzelfde, op de culturele uitstapjes na. “Dat miste ik in coronatijd heel erg. Vooral de mooie orgelconcerten, en lekker uit eten gaan met m’n dochter. Die hobby deel ik met haar. Nu komen er langzaam aan weer meer activiteiten hier in huis. Daar doe ik zoveel mogelijk aan mee. Fietsen gaat niet meer, ik wandel nog wel veel.”

Hou je rug recht
Tegen de jongere generatie wil George graag zeggen: “Hou je rug recht. Ook onder moeilijke omstandigheden. Het zijn vaak de nare dingen die je meemaakt, die je nodig hebt om je te kunnen vormen. Ga ze aan. En,” voegt hij er stellig aan toe, “ik word 103 jaar. En tot die tijd blijf ik doneren aan Handjehelpen. Gewoon doen!”