Anne (17) en Eméli (30) hebben allebei een vader met niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Annes vader fietste tegen een rijdende bus aan, de vader van Eméli kreeg een hersenontsteking. De twee meiden kwamen met elkaar in contact via Handjehelpen en vinden veel steun bij elkaar. Deze week werden ze geinterviewd door LINDA. Ze delen hun indrukwekkende om meer aandacht te vragen voor het belang van (h)erkenning voor jonge mantelzorgers. Lees het volledige verhaal van Anne en Eméli op LINDA.nl

“Toen ik negen jaar oud was, is mijn vader door rood gefietst”, vertelt Anne. “Hij reed tegen een bus aan.” Ze kan het zich nog goed herinneren. “Mijn opa en oma haalden me van school. Dat vond ik raar, want meestal ging ik alleen op de fiets naar huis. Ze vertelden me wat er was gebeurd. Ik kon het nauwelijks geloven. Hij was zo sterk en groot. Ik keek tegen hem op. Dat mijn vader door een bus was geraakt, leek bijna onmogelijk.”

Hij ligt een tijd op de intensive care, gaat daarna naar een reguliere afdeling van het ziekenhuis en komt vervolgens in een revalidatiecentrum terecht. “Ik was jong en dacht: het komt wel weer goed. Ik krijg hem weer terug. Maar hij is helaas nooit meer de oude geworden.”

Een deel van zijn hersenen is afgestorven door de klap. Anne legt uit: “Hij kan zich niet meer goed inleven. Hij is niet meer spontaan, maakt geen grapjes meer en het gesprek gaat vaak over hem. Ook kan hij niet altijd meer de juiste woorden vinden.”

Het leven van Anne, haar moeder en zusje is drastisch veranderd. “Alle dingen die normaal gesproken op de schouders van mijn vader terechtkwamen, regelen wij nu. Mijn moeder moest ineens de financiën doen. Ik ben meer in het huishouden gaan doen en ging deels voor hem zorgen.”

Haar zusje heeft een verstandelijke beperking en autisme. “Zij woont nu niet meer thuis, maar ook zij had veel aandacht en zorg nodig. Ik had meer zorgen dan veel andere leeftijdsgenoten. Moest vaak op tijd thuis zijn om eten te koken. Of ik paste op mijn zusje, want mijn vader kon dat niet.”

"We begrijpen elkaar en hebben vaak aan één blik genoeg.”

Drie jaar geleden komt ze door het project Ervaringsmaatjes van Handjehelpen in aanraking met Eméli. Als Eméli dertien is, krijgt haar vader een hersenontsteking, waar hij hersenletsel aan overhoudt. Ze vertelt: “Sindsdien kan hij niet meer lezen en ook schrijven gaat lastig. Ook zijn korte- en langetermijngeheugen zijn aangetast.”

De vaders hebben overeenkomsten en verschillen, vertelt Eméli. “Mijn vader heeft, net als de vader van Anne, de taalstoornis afasie: zinnen kloppen niet altijd en soms gebruiken ze onjuiste woorden. Maar Annes vader is zelfstandiger en woont thuis. Bij mijn vader merkten we op een gegeven moment dat hij 24/7 zorg nodig had. Hij woont daarom sinds een aantal jaar niet meer thuis.”

De twee trekken regelmatig samen op. Dan eten ze een ijsje, maken ze sushi of kijken ze films. En natuurlijk praten ze. “We begrijpen elkaar en hebben vaak aan één blik genoeg”, aldus Eméli. Anne hoeft haar niet uit te leggen dat ze een vaderfiguur mist. En Eméli weet op haar beurt dat haar maatje begrijpt dat ze het liefst samen met haar vroeger zo sportieve vader zou kitesurfen.

"Het is fijn om een maatje te hebben. Zij begrijpt mij. ”

“Het is fijn om een maatje te hebben”, concludeert Anne. “Anderen vragen vaak naar mijn vader, moeder of zusje. Eméli weet dat het voor mij ook zwaar is. Zij begrijpt mij.” Dat heeft Eméli nooit gehad toen ze tiener was. “Ik heb dat gemist. Ik trok naar mensen toe die ouder waren, omdat ik met leeftijdsgenootjes niet echt levelde. Het is fijn om iemand te hebben die de situatie begrijpt.”

Dat is niet vanzelfsprekend, aangezien niet-aangeboren hersenletsel niet erg bekend noch duidelijk zichtbaar is. “Onze beide vaders kunnen lekker een beetje kletsen over het weer, over dagelijkse dingen”, zegt Eméli. “Andere mensen zien vaak niet wat wij zien, voelen en missen doordat onze vaders niet meer volledig de oude zijn. Het is daarom fijn dat we elkaar hebben.”

Lees meer over het project Ervaringsmaatjes voor jonge mantelzorgers.