Geeske en Monique

Sinds een paar maanden zijn ze maatjes, Geeske (84) en Monique (62). Twee Amsterdamse dames, beiden met de kenmerkende Mokumse humor en directheid. Dat schept een band. Geeske woont tegenwoordig in Weesp, waar Monique ook onlangs is komen wonen. Monique zorgt ervoor dat Geeske elke week wat aanspraak heeft en af en toe buitenkomt. “Niet meer dan normaal”, vindt ze. “Dat doe je gewoon voor een ander en ik heb er bovendien zelf ook veel plezier in.”

Geeske woont al een poosje in een aanleunwoning. Ze loopt moeilijk, heeft problemen met haar zicht en last van chronische blaasontsteking. De dingen gaan dus niet zo makkelijk meer, maar niet dat ze klaagt hoor. “Eerlijk, ik ben ook gewoon gemakzuchtig en moet af en toe een schop onder m’n kont hebben.” En daar komt Monique om de hoek kijken. Het was Geeskes wens om wat vaker naar buiten te gaan, maar dat is lastig alleen. Daarom plaatste haar bewindvoerder een oproep bij vrijwilligersorganisatie Handjehelpen. 

'Ik heb iemand nodig die me af en toe naar buiten bonjourt.'

Monique: “Ik heb altijd veel vrijwilligerswerk gedaan en toen ik een half jaar geleden naar Weesp verhuisde, leek het me een leuke manier om weer wat contact op te bouwen in de buurt. Ik ben dus gaan googlen en kwam zo via de vrijwilligerscentrale bij Handjehelpen terecht. Er waren meerdere hulpvragen die me interessant leken, maar die van Geeske sprong eruit. Ze is alleen en het leek me dat zij echt gebaat zou zijn bij een maatje.” Geeske vult aan: “Ik heb geen ouders, geen kinderen en geen man. En ik ben enig kind. En ik heb niet zoveel energie meer. Vroeger deed ik nog wel mee met zang of schilderen, maar dat gaat nu niet meer. Als je niet uitkijkt, word je dan zo iemand die altijd maar alleen op haar kamer zit. Ik heb iemand nodig die mij af en toe naar buiten bonjourt. En Monique helpt me ook met van alles. Ze houdt m’n post bij en heeft gezorgd dat ik een nieuwe telefoon met grotere toetsten heb. Het is wel een bijdehante hoor; ze wil altijd veel regelen, maar ze is erg aardig en we hebben veel gemeen. We komen allebei uit Amsterdam en zaten allebei in de verpleging, dus we hebben altijd klets.” 

'Als het niet wederkerig is, hou je het niet vol. Het moet

niet als een opgave voelen.'

Monique: “Ik geniet ook echt van het contact met Geeske. Ze heeft mooie verhalen te vertellen en we hebben dezelfde Amsterdamse humor dus we lachen ook veel. We hebben echt wel een goede klik. Dat moet ook wel; als het niet wederkerig is, hou je vrijwilligerswerk niet vol. Het moet niet als een opgave voelen. Mooi dat er bij Handjehelpen dus aandacht is voor de wederzijdse wensen en behoeften. En er is goede begeleiding. Coördinator Natascha kwam eerst bij ons afzonderlijk thuis en ging mee naar de eerste kennismaking. Ze denkt echt mee en je kan bij haar terecht als er vragen zijn.”

'Ik sluit vooral bij haar aan. Ik kom voor haar.'

“Geeske en ik hebben inmiddels wel een goede vorm gevonden”, vertelt Monique. “Ik kom echt voor de gezelligheid en bij voorkeur gaan we samen naar buiten. Even naar de winkel of het parkje. Soms staat ze al met haar jas aan als ik kom en soms ziet ze er tegenop om naar buiten te gaan. Dan kom ik gewoon even op de thee. Zo heeft ze toch wat aanspraak en vrolijkt ze ook wat op. Natuurlijk probeer ik haar ook aan te moedigen, maar ik sluit vooral bij haar aan. Als we door slecht weer of gebrek aan energie vijf weken achtereen in haar fotoboeken bladeren, vind ik dat ook prima. Ik kom echt voor haar.”

Wel benadrukt Monique dat het bepaald geen opoffering is. “In geen geval is Geeske het zielige, oude besje en ik de weldoener. Dat beeld van vrijwilligerswerk moet echt veranderen. Ik heb het enorm naar mijn zin met Geeske. En zij weet ook heel goed wat ze wil dus als het haar niet aan stond, stond ik zo weer buiten.” Monique raadt iedereen aan vrijwilliger te worden. “Je doet iets nuttigs en het verruimt je blik. Ik vind het zelf ook niet meer dan normaal. We hebben elkaar allemaal nodig en je doet wat je kan. Dat kan ook heel klein zijn. Wat is nou een uurtje per week? Daar kun je al heel veel mee betekenen.”

'We hebben elkaar allemaal nodig en je doet wat je kan.'

En dan die Amsterdamse humor, Monique tegen Geeske: “Natuurlijk zou ik wel meer willen doen. Als ik niet zo’n last had van m’n rug hielp ik je wel naar de wc, zodat je niet op de verpleging hoeft te wachten.” Geeske: “Maar dat mag helemaal niet. Stel dat ik val.” Monique: “Maar daar heb jij mij helemaal niet bij nodig. Dat vallen kan je prima zelf.” Schaterend van het lachen, nemen we afscheid van Geeske. Het is mooi geweest voor vandaag. Maar volgende week is Monique er gewoon weer, ondanks een geplande medische ingreep en de repetities voor het kerstconcert. Geeske: “Als het niet gaat, gewoon bellen hoor, dan doen we het op een andere dag.” Monique: “Nee, ik kom zeker. Ga ik al die kerstliedjes nog even lekker in jouw oor tetteren.” Weer dat lachen en dan echt gaan.

“Het is voor iedereen fijn je niet alleen te weten.”

Op de gang vertelt Monique nog even verder. “Ik bezoek Geeske een keer per week en tussendoor bel ik ook af en toe even. En soms belt ze mij ook. Om me succes te wensen met het een of ander of om iets te vertellen. Prachtig vind ik dat, dat het wederzijds is.” En: “Geeske houdt niet van de feestdagen, maar van chocola des te meer. Met kerst breng ik haar dus wat lekkers en op die manier wat extra aandacht. Het is voor iedereen fijn je niet alleen te weten.”

Handjehelpen koppelt mensen met een kwetsbaarheid aan precies het juiste maatje. Dat maakt het leven zoveel fijner. Help je ook?

Word vrijwilliger

Steun ons met een gift