In beeld: regiocoördinator Danny Stigter

Handjehelpen draait niet alleen op fantastische vrijwilligers, maar zeker ook op een fijne club professionals. Medewerkers die zich elke dag vol passie inzetten om onze hulpvragers een steuntje in de rug te geven. Eén daarvan is Danny Stigter. Danny werkt nu ruim een jaar als regiocoördinator in de Utrechtse wijken Overvecht, Ondiep en Pijlsweerd. Hij wordt nog steeds heel blij van zijn werk: “In dit werk maken de kleine dingen verschil. De aandacht die je hebt voor iemand.”

Een sociale impact maken

“Hiervoor werkte ik ook als vrijwilligerscoördinator, waarbij ik mensen door heel Nederland hielp. Wat ik wel jammer vond was dat ik niet precies kon zien wat er bijvoorbeeld bij een vrijwilliger in Tilburg gebeurde. Je kon niet door het hele land naar iedereen toe om te kijken hoe het ging. Ik merkte dat ik liever wat lokaler aan de slag wilde. Ook wilde ik graag wat minder tijd doorbrengen achter mijn laptop en nog meer met mensen werken. Echt een sociale impact maken. Zo ben ik bij Handjehelpen terecht gekomen. Wat ik miste bij mijn vorige functie vind ik hier allemaal wel, dus dat is echt top!

Kwetsbaar en puur

Veel collega’s zullen zeggen dat het matchen het leukste is van het werk. Zelf vind ik het vooral mooi dat ik bij mensen thuis mag komen en zo een inkijkje in hun leven krijg. Achter iedere voordeur speelt zich een ander verhaal af en je weet vaak niet zo goed wat je kunt verwachten. Zo’n eerste gesprek is altijd kwetsbaar en puur. Ik probeer me vaak in te denken hoe het voor de ander is. Iemand die je niet kent, zit ineens bij je op de bank en dan moet je zomaar je verhaal vertellen. Ik vind het bijzonder dat mensen zich voor je openstellen en je in vertrouwen nemen. Soms voel je meteen een klik, soms gaat dat wat lastiger. Het is de kunst om dan een gemeenschappelijke deler te vinden. Iets waarover je met elkaar kunt praten. Ook schept humor vaak een band. Dat is echt iets wat het ijs kan breken, als je samen ergens om kan lachen. 

Humor schept vaak een band. Dat is echt iets wat het ijs kan breken, als je samen ergens om kan lachen."

Situaties die je bijblijven

Ik kom in mijn werk bijzondere situaties tegen. Zo kwam ik eens thuis bij een gezin met een meisje van acht. Ze heeft een hersentumor, waardoor ze een deel van haar zicht kwijt is. Door alle medicatie die ze krijgt toegediend zijn haar hormonen sneller gaan werken, waardoor ze nu al dingen leuk vindt van tienermeisjes. Zo kijkt ze op achtjarige leeftijd al naar Engelse nieuwsprogramma’s. Ze is super slim en stelt vaak diepe vragen. Ik heb een fijne stagiaire voor haar gevonden, waarmee ze leuke dingen doet en echt even kind kan zijn. Van haar hoor ik dat ze altijd zo vrolijk en enthousiast is, dat je bijna zou vergeten dat het eigenlijk niet zo goed met haar gaat. Ze wil altijd spelen, gek doen en verhalen vertellen. Het is zo bijzonder om te zien hoe veerkrachtig kinderen kunnen zijn.

Bijzondere match

Een andere hulpvrager die me bijblijft is een vrouw met het syndroom van Usher. Door deze ziekte is ze doof geboren. Tijdens een vakantie is ze ook nog vrijwel blind geworden. Ze woont thuis en moet alles op de tast doen. Ze ziet alleen nog silhouetten en donkere vlekken. Ik ging voor haar op zoek naar een maatje, maar het moest wel iemand zijn die met haar kon communiceren. Als je doof bent kun je nog met gebarentaal werken, maar als je ook nagenoeg blind bent, is dit natuurlijk lastig. Toevallig kende ik via een andere hulpvrager een docent gebarentaal. Via hem kwam ik in contact met een vierdejaarsstudente die het graag wilde proberen.

Praten zonder woorden

Ik ben samen met die student en haar docent op bezoek gegaan bij de hulpvrager. Haar begeleider was er ook. We zaten daar en er gebeurde zo iets magisch. Die vrouwen voerden een heel gesprek door elkaars handen vast te houden en te gebaren. De begeleider vertelde af en toe wat er gebeurde. Het was zo bijzonder. We begrijpen elkaar als mens soms helemaal niet, ook al kunnen we met elkaar praten en elkaars gezichtsuitdrukking zien. Maar deze twee vrouwen begrepen elkaar gewoon door alleen elkaars handen vast te houden. Je weet dan gewoon niet wat je meemaakt. Je voelt je ineens zo klein en nederig. Ik zat alleen maar ademloos te kijken en dacht: dit is waar het om gaat.”