In beeld: stagiair Noor Reusen

Handjehelpen vaart naast vrijwilligers, ook op een mooie club stagiairs. Studenten uit alle leerjaren en van verschillende studierichtingen. Op jaarbasis 425 professionals in wording, die leren hoe ze kunnen aansluiten bij het leven van alledag van onze hulpvragers. Een daarvan is Noor Reusen, die vorig jaar als vierdejaars student Pedagogiek stageliep als Begeleider in opleiding (Bio-stagiair).

Noor: “Inmiddels heb ik mijn studie afgerond, maar vorig jaar heb ik met veel plezier stagegelopen bij Handjehelpen. Als Bio-stagiair begeleidde ik een groep eerstejaarsstudenten in hun contact met hulpvragers en ik ondersteunde zelf ook wekelijks enkele kwetsbare gezinnen.

Thuiszitter

Zo kwam ik een jaar lang bij Anna (17), haar zusje en haar ouders. Anna is wat ze noemen ‘een thuiszitter’. Ze gaat al enkele jaren niet volledig naar school. Ze heeft Autisme Spectrum Stoornis (ASS) en een angststoornis. Ze gaat naar speciaal onderwijs en vond het altijd al lastig om naar school te gaan. Vooral het overbruggen van de afstand van huis naar school zorgt voor veel spanning en problemen. Voor corona was dit nog enigszins op te vangen. Het lukte Anna nog regelmatig om zelf te fietsen en als het soms wat minder ging, brachten haar ouders haar of fietste een vriendinnetje mee.

Toen Anna tijdens de eerste corona-lockdown thuis kwam te zitten was dat in eerste instantie een opluchting; de spanning om naar school te gaan verviel, evenals de hele organisatie eromheen. Maar het zorgde er ook voor dat Anna verder weg kon zakken in haar angst. Toen de scholen eenmaal weer opengingen, lukte het haar dan ook niet om weer op de fiets te stappen. De angst en paniek waren heftiger dan tevoren en terwijl al haar klasgenoten weer gewoon naar school gingen, werd Anna een thuiszitter.

Haar ouders deden wat ze konden, maar het was in feite niet op te brengen haar alle dagen naar school te begeleiden. Zowel vader als moeders werk kwam in het gedrag en ook het omgaan met de angsten van hun dochter woog zwaar. Natuurlijk was ook de formele zorg inmiddels betrokken, maar dat zorgde onvoldoende voor de praktische ondersteuning die nu nodig was.

"Voor Anna betekende mijn komst dat er iemand was, speciaal voor haar. Los van protocollen of zorgplannen."

Lucht brengen

Toen ik vorig jaar september via Handjehelpen als maatje aan Anna werd gekoppeld, was de eerste insteek dan ook om wat lucht te brengen in de hele situatie. Dit soort situaties drukt echt op het hele gezin; er is te veel spanning, zorg en stress. Fijn als daar in praktische zin iets in kan worden weggenomen. Voor de ouders betekende mijn komst: niet meer elke week puzzelen hoe Anna nu toch weer naar school zou moeten. Letterlijk even de handen vrij voor werk of hun andere dochter. En ook even kunnen sparren met iemand, die jouw kind en de situatie ook echt snapt. En voor Anna betekende mijn komst ook dat er iemand was, speciaal voor haar. Zonder de zwaarte van de situatie zelf. Simpelweg omdat je een buitenstaander bent, die komt los van protocollen of zorgplannen.

En natuurlijk wilden we Anna ook kleine stapjes verder helpen, letterlijk, op de lange weg richting school. Samen op die fiets, was dus wel mijn insteek. En toen ik Anna de eerste keer ontmoette, zag ik een mondige en sociaal sterke meid. We hadden een leuke klik dus ik dacht de keer daarop gewoon samen naar school te fietsen, maar dat had ik flink onderschat. Het bleek een veel te grote stap voor haar. Dat had ik – ondanks mijn kennis van haar achtergrond – toch echt niet verwacht.

Leermoment

Best wel een leermoment voor mij. Niet te veel willen, eerst elkaar maar eens leren kennen, aansluiten en de tijd nemen. En dat hebben we gedaan. Er volgden weken van kletsen, tv-kijken en wat later af en toe ook een wandelingetje. Zo groeide het vertrouwen. Anna vertelde mij over haar dromen en plannen om de wereld over te reizen. Gewoon leuk en gelijkwaardig contact; veel lachen en soms ook meer de diepte in. En uiteindelijk dus ook samen op die fiets. Eerst een keer per week, later al twee keer. Aan het einde van het schooljaar waren dat zomaar weer drie dagen (moeder fietste de derde dag mee) naar school. En uiteindelijk fietste ze zelfs alweer stukken zelf. Een enorme groei!

Ontzettend mooi en ook een flink proces. Plannen maken om verder te kijken, bijvoorbeeld naar de periode na haar eindexamen was een no go. En na de vakanties waren er steeds terugvallen. Dan was het zaak geduld op te brengen en af te tasten welke stappen wel mogelijk waren. En met z’n allen het vertrouwen hebben dat we toch nog steeds aan het opbouwen waren.

"Het is zo waardevol om er gewoon voor iemand te zijn. Aansluiten bij wat nu nodig is en wel kan. En soms lukt het dan wel en soms dus niet. En dan nog is iemand geholpen."

Present zijn

Ik heb enorm veel geleerd van Anna. Dat je echt mis kan zitten met je eerste indruk, dat je echt geen idee hebt wat een ander doormaakt, dat het niet sneller gaat dan het gaat en vooral dat aansluiten zo ontzettend belangrijk is. Dat is echt hetgeen ik bovenal heb geleerd van deze stage en Handjehelpen in het algemeen; present zijn. Het is zo waardevol om er gewoon voor iemand te zijn. Simpelweg beschikbaar, zonder doel of plan. Je eigen verwachtingen en plannen loslaten en aansluiten bij wat nu nodig is en wel kan. En soms lukt het dan wel en soms dus niet. En dan nog is iemand geholpen."

Meer lezen?

Lees meer over stage lopen bij Handjehelpen, of over thuiszitters en ons project 'Als naar school gaan niet meer lukt'.