Larissa en Jan-Jaap

Larissa (42) en Jan-Jaap Verweij (43) hebben drie zoons, waarvan er een autisme heeft. “Wij horen vaak van anderen dat we daar goed mee omgaan. In onze omgeving zien we dat ouders een beperking bij hun kind soms als zwaar ervaren”, vertelt Larissa. Het echtpaar wilde graag ouders ondersteunen die zich in zo’n situatie bevinden. Inmiddels zijn ze sinds 2017 steungezin via Handjehelpen.

Eens in de drie weken komt Michel (15) op zaterdag een dag spelen op de ruime woonboerderij van Larissa en Jan-Jaap. “Zijn ouders brengen hem hier. Zodra hij er is, gaat hij vrijwel meteen buitenspelen”, vertelt Larissa. “Ik begreep van zijn ouders dat hij thuis vooral digitale dingen doet. Zij vinden het dus fijn als hij bij ons geactiveerd wordt om lekker naar buiten te gaan. Gelukkig lukt dat; hij is standaard lekker buiten te vinden.”

Zij vinden het fijn dat Michel bij ons geactiveerd wordt om lekker naar buiten te gaan.

Lekker even kind zijn
Tussen Michel en haar eigen zonen klikt het goed, zo vertelt Larissa. Met name haar jongste zoon geniet met volle teugen als Michel er is: “Michel is autistisch en heeft een ontwikkelingsachterstand. Hij vindt vooral aansluiting bij onze jongste zoon van zeven, Mike. Zijn oudere broers willen niet meer met hem spelen en skelteren, maar Michel wel. Helemaal fantastisch vindt hij dat. En is het een keer slecht weer? Dan vindt Michel het bijvoorbeeld leuk om binnen met Lego te spelen; als hij maar even echt lekker kind kan zijn.”

De kinderen vermaken zich zo goed dat Larissa er amper omkijken naar heeft: “Het enige wat ik nog doe, is zorgen voor lekkere broodjes en limonade.”

Foto uit privéarchief Larissa en Jaap

Een goed gevoel
De ouders van Michel hebben naast hun zoon ook een dochter. “Wanneer Michel bij ons is, gaan ze bijvoorbeeld met haar mee naar paardrijden”, legt Larissa uit. “Ik kan me voorstellen dat het voor hen fijn is om iets leuks te doen samen, terwijl ze weten dat hun zoon zich ondertussen ook goed vermaakt. Via onze contactpersoon bij Handjehelpen begreep ik dat zijn moeder had gezegd dat hij na een dag spelen bij ons voldaan en moe thuiskomt. Dat geeft een goed gevoel.”

Voor Larissa en Jan-Jaap is hun ervaring als steungezin zelfs zo positief dat ze besloten pleeggezin te worden. “Sinds een jaar zijn we crisispleeggezin. We hebben nu drie plaatsingen gehad en het bevalt ons goed. En het leuke is dat het ook altijd klikt met Michel.”

Een wereld van verschil
Tegen Utrechters die overwegen om steungezin te worden, zou Larissa maar één ding willen zeggen: “Doen! Dit is iets wat je gewoon moet ervaren. Het fijne is dat Handjehelpen het voorwerk al heeft gedaan en voor jou een match maakt. Daarnaast kun je altijd met je contactpersoon sparren, mocht dat nodig zijn. Ik denk dat bijna iedereen wel een paar uurtjes per maand vrij heeft om iemand op te vangen. Voor jou is dat een kleine investering, maar voor de hulpvrager kan het een wereld van verschil betekenen.”