Herman

Herman Alleblas: “Het was me vorig jaar allemaal een beetje teveel geworden. Mijn huis was verwaarloosd en vervuild, ik wist niet waar ik moest beginnen. Daarom was de hulp die ik kreeg van van een aantal vrijwilligers heel welkom. Ze hielpen me mijn huis opruimen en schoonmaken. De wanden kregen een nieuw behangetje en Herman werd zelfs verrast met een nieuwe vloer. Iemand van Maatschappelijk Werk opperde dat het goed voor mij zou zijn als ik wat meer aanspraak zou hebben. Zou een maatje, met wie ik af en toe een bakkie kon doen, niets voor mij zijn? Via Maatschappelijk Werk kwam ik op het spoor van Handjehelpen.”

Herman werd afgekeurd voor zijn werk als vrachtwagenchauffeur. Hij kon de lange ritten niet volhouden vanwege zijn slaapapneu en darmenproblemen. Nadat hij thuis kwam te zitten had hij het moeilijk zijn nieuwe leven op de rit te krijgen. Hij kwam steeds meer in een sociaal isolement te zitten. Hoe mooi was het dat Handjehelpen er in slaagde om voor Herman een maatje te vinden met eenzelfde achtergrond. Vrijwilliger Ruud de Bruijn is immers óók een afgekeurde vrachtwagenchauffeur.

“We hebben dezelfde achtergrond. Chauffeurs onder melkaar, met een eigen soort taal en humor.”

Ruud: ”Een goedaardig tumor op mijn oogzenuw maakte een einde aan mijn loopbaan als vrachtwagenchauffeur. Met twee nieuwe lenzen in mijn ogen zie ik niet goed genoeg om nog op de vrachtwagen te rijden. Natuurlijk was ik blij dat de operatie goed verlopen was, maar tegelijk voelde ik me uitgerangeerd toen ik thuis kwam te zitten. Daarom zocht ik contact met Handjehelpen, iets betekenen voor een ander leek me wel wat. Bij Handjehelpen vond ik precies wat ik zocht. Sinds ik Herman heb ontmoet, is mijn leven echt leuker geworden. Niet alleen vind ik het fijn dat ik iemand kan helpen, maar ik heb ook heel veel plezier in ons contact.”

Vanaf het eerste contact kunnen de mannen het goed met elkaar vinden. Het blijkt zelfs dat ze heel lang geleden bij hetzelfde bedrijf hebben gewerkt. “We maakten een soort vliegende start”, aldus Ruud, “chauffeurs onder mekaar hebben een eigen taal en humor. En praten gemakkelijk met elkaar. We zijn immers bijna altijd alleen in onze cabine; dan is het altijd fijn een kletspraatje met een collega te houden als je in een café pauzeert.” En terwijl Herman vertelt dat hij binnenkort voor een onderzoek naar het ziekenhuis moet, pakt Ruud al automatisch zijn agenda en noteert de datum. “Als er niets tussenkomt, dan breng ik jou naar het ziekenhuis.” Dikke maatjes, dat zijn ze.