Vandaag, vrijdag 4 september, verscheen een prachtig verhaal in DUIC over Handjehelpen en maatjes Aurelio en Mathijs. In de rubriek ‘Onder de mensen’ vertelt Aurelio’s moeder wat vrijwilliger Mathijs voor hen betekent sinds de dood van Aurelio’s vader.

Met dank aan Bo Steehouwer (tekst) en Bas van Setten (fotografie).

Tenny de Graaf en haar zoon Aurelio (10) krijgen hulp van Handjehelpen: een organisatie die vrijwilligers koppelt aan kinderen en volwassen die wel wat ondersteuning kunnen gebruiken. Bijvoorbeeld doordat ze een chronische ziekte hebben, een beperking of gedragsproblemen. Iedereen kan zich aanmelden als vrijwilliger, of je nu veel of weinig uren beschikbaar hebt, zolang je maar de intentie hebt om een tijdje met iemand op te trekken. Tenny’s man, en Aurelio’s vader, is een aantal jaar geleden overleden. Dankzij een tip van hun psycholoog kwamen ze terecht bij Handjehelpen. Aurelio heeft wat last van dwangklachten. Er werd een maatje voor hem geregeld: Vrijwilliger Mathijs. Hij helpt Aurelio onder meer met huiswerk, maar ze gaan ook samen voetballen.

‘Hij is echt een soort held.’

Mathijs komt een keer in de twee weken een paar uur langs. Meestal is dat van 16.00 uur tot 18.00 uur, maar soms is hij er wel eens langer. “De laatste keer tot 20.00 uur”, zegt Tenny. “Dat was in de vakantie: toen gingen ze ook een ijsje halen.” Ze moet lachen. “Het is echt leuk, hè?” Ze kijkt naar Aurelio die naast haar op de bank zit en aait hem over zijn rug. Hij knikt instemmend. Mathijs en hij gaan vaak buiten sporten, zoals basketballen of voetballen. Dat is namelijk iets wat Aurelio graag doet.

Hun psycholoog zei dat het goed zou zijn voor Aurelio als er weer een man in zijn leven zou komen als rolmodel, omat hij zijn vader moet missen. “Ik moet nog veel leren”, zegt Tenny. “Ik had zo’n lieve man die alles voor me deed. Ik ben echt in de war nu hij er niet meer is.” Via het Buurtteam kwamen ze vervolgens in contact met Handjehelpen. 

In het begin vond Tenny het best gek: een onbekende man met haar kind. “Maar toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, was mijn gevoel goed. Ik volg altijd mijn gevoel en dat zei: het is goed.” Ook tussen Aurelio en Mathijs was er al snel een klik. “Daar ben ik echt blij mee”, zegt Tenny. “Ik zie ook hoe Aurelio reageert op Mathijs. Soms moest hij huilen als hij weer naar huis ging. Dat is een goed teken.”

Held
Oorspronkelijk komt Tenny uit Indonesië en daarom vindt ze de Nederlandse taal soms best een uitdaging. Toen de scholen dicht waren, was ze dan ook blij dat Mathijs kon helpen met het geven van thuisonderwijs. Het werd voor haar soms te veel. “Als ik wat uitlegde, zei Aurelio: ‘Nee zo is het niet mama, zo heb ik het niet geleerd op school.’ En als Mathijs het uitlegde, snapte hij het meteen. Hij is echt een soort held.”

Daarnaast doet Mathijs ook veel voor Tenny. “Als ik iets nodig heb, kan ik hem altijd bellen. Dat vind ik erg fijn.” Binnenkort wil Tenny graag een nieuwe vloer, maar weet ze niet zo goed hoe ze dat aan moet pakken. Mathijs helpt haar om dat te regelen. Samen nemen ze contact op met het NIZU (Netwerk Informele Zorg Utrecht). De wijkambassadeur informele zorg denkt mee wie er ingeschakeld kan worden met het leggen van de vloer. Met hulp van Mathijs zoekt Tenny uit hoeveel geld ze wil besteden en waar ze de vloer wil kopen.

Naast Mathijs als maatje voor Aurelio, krijgt Tenny ook hulp van Handjehelpen via het Project Vriendenkringen. Dat project koppelt hulpvragers aan elkaar die bij elkaar in de buurt wonen en een beetje dezelfde interesses hebben. Zo is Tenny net gekoppeld aan Grace: een vrouw in een wijk verderop. Haar zoon heeft ook een bepaalde beperking. Zonder kinderen wandelen ze af en toe met elkaar. Tenny is blij met haar ‘loopmaatje’. “Toen we samen naar de stad gingen lopen, was het echt gezellig. Het is goed voor mijn gezondheid om te bewegen en voor mijn hoofd: dan heb ik even afleiding.”